Ancienne Belgique
10 november 2005
We trokken uitermate goedgezind richting Ancienne Belgique om Antony And The Johnsons aan het werk te zien. Zijn derde passage in België sinds hij met I Am A Bird Now wereldwijd op handen gedragen wordt. Twee en en half uur later zat de 55km lange tocht er op. File noodzaakte ons de avond met een sisser te beginnen.
We waren net op tijd om het laatste nummer van Currituck Comee te pikken. Het geesteskind van Kevin Barker, gitarist bij The Johnsons, verzorgde het voorprogramma. En wat we nog net konden zien, was dat Antony zijn begeleider was komen vervoegen om het slotnummer van dit concertje te verzorgen.
Wij terug het foyer binnen want na de file konden we een glas wijn wel gebruiken. Daar stond op een mini-podium een accordeoniste het beste uit zichzelf te halen, maar ze werd helaas overstemd door het geroezemoes van opgewonden fans en al wie een ticket had kunnen bemachtigen voor dit uitverkochte concert.
Stipt om negen uur doofden de lichten en kwamen The Johnsons het podium op, gevolgd door Antony hemzelve. Sober in het zwart, nog niet de Queen die hij later op de avond wel werd. Zonder veel gekakel wordt 'My Lady Story' ingezet. Het mag dan al duidelijk zijn dat melancholie en emoties die avond hoogtij zullen vieren. En zoals later zal blijken, is het een concert waarbij cello en viool een hoofdrol naast Antony mogen opeisen. Heel veel materiaal uit 'I Am A Bird Now' tijdens dit concert, enkele nieuwe songs en eerder verschenen nummers, waarbij 'Frankenstein' en het van Nico geleende 'Afraid' het meest in het oog sprongen. Of moet dat oor zijn?
Zoals vaak tijdens Antony-concerten, werd het publiek ook nu hartelijk uitgenodigd om mee te doen. Hoho's en 'Pssss's rezen een aantal keer uit het publiek, dat voor de rest probeerde Antony te bereiken met verzoeknummers. Iets wat de zanger zeker kon appreciëren, al gaf hij geen gehoor aan wat men wilde horen. Het was wel duidelijk dat Antony in zéér goeie doen was, want er werd gelachen en gestoeid achter de piano. Dat goeie doen werd op een hilarische manier duidelijk toen hij aankondigde dat hij een cover waaraan hij werkte eens wou uitproberen. Er werd alleen geneurie en ge-hmmm gezongen en waar het precies over ging was niet echt herkenbaar. Tot hij op zijn eigen, gekwelde manier "I wanna dance with somebody, I wanna feel the heat with somebody" begon te zingen. Even later werd - nadat hij zijn liefde voor de zangeres in kwestie duidelijk had gemaakt - de "somebody" vervangen door 'Shania Twain'. Uiteindelijk werd het de Neighboursong om over te gaan in een ode aan allergieën, tot hij zich afvroeg hoe lang een mens met hetzelfde lied kan spelen. Het publiek kreeg meteen daarna een prachtige versie van 'You Are My Sister' te horen. En het mocht duidelijk zijn dat de zanger (zijn duetpartner op cd) Boy George niet nodig heeft om dit nummer geloofwaardigheid en sentiment te schenken. De stomende rocksong 'Fistful Of Love' dreunde daarna als een tegenwicht en stomende rocksong de AB door.
Tijdens de introductie van de band werd opnieuw de hulp van het publiek ingeroepen toen hij de drummer "vergat" en hem daarna extra in de verf zette door de hele zaal 'Harker Kindred' (de nogal psychedelische naam van de trommelaar) te laten meezingen. De hoogtepunten had Antony voor het einde bewaard. Eerst zette hij een zeer ingetogen 'Bird Guhl' in, om daarna 'Hope There's Someone' te laten uitbarsten in de hevige apotheose dat het nummer op cd al kent. Het concert eindigde met het zeer gesmaakte 'I Fell In Love With A Dead Boy' en 'Candy Says'.
Wie Antony niet kende, kreeg die avond de perfecte hongermaker. Wie hem reeds kende, kreeg waar voor z'n geld en bovendien een vrolijke Antony te zien die méér is dan de vleesgeworden tristesse. (12/11/2005)
We waren net op tijd om het laatste nummer van Currituck Comee te pikken. Het geesteskind van Kevin Barker, gitarist bij The Johnsons, verzorgde het voorprogramma. En wat we nog net konden zien, was dat Antony zijn begeleider was komen vervoegen om het slotnummer van dit concertje te verzorgen.
Wij terug het foyer binnen want na de file konden we een glas wijn wel gebruiken. Daar stond op een mini-podium een accordeoniste het beste uit zichzelf te halen, maar ze werd helaas overstemd door het geroezemoes van opgewonden fans en al wie een ticket had kunnen bemachtigen voor dit uitverkochte concert.
Stipt om negen uur doofden de lichten en kwamen The Johnsons het podium op, gevolgd door Antony hemzelve. Sober in het zwart, nog niet de Queen die hij later op de avond wel werd. Zonder veel gekakel wordt 'My Lady Story' ingezet. Het mag dan al duidelijk zijn dat melancholie en emoties die avond hoogtij zullen vieren. En zoals later zal blijken, is het een concert waarbij cello en viool een hoofdrol naast Antony mogen opeisen. Heel veel materiaal uit 'I Am A Bird Now' tijdens dit concert, enkele nieuwe songs en eerder verschenen nummers, waarbij 'Frankenstein' en het van Nico geleende 'Afraid' het meest in het oog sprongen. Of moet dat oor zijn?
Zoals vaak tijdens Antony-concerten, werd het publiek ook nu hartelijk uitgenodigd om mee te doen. Hoho's en 'Pssss's rezen een aantal keer uit het publiek, dat voor de rest probeerde Antony te bereiken met verzoeknummers. Iets wat de zanger zeker kon appreciëren, al gaf hij geen gehoor aan wat men wilde horen. Het was wel duidelijk dat Antony in zéér goeie doen was, want er werd gelachen en gestoeid achter de piano. Dat goeie doen werd op een hilarische manier duidelijk toen hij aankondigde dat hij een cover waaraan hij werkte eens wou uitproberen. Er werd alleen geneurie en ge-hmmm gezongen en waar het precies over ging was niet echt herkenbaar. Tot hij op zijn eigen, gekwelde manier "I wanna dance with somebody, I wanna feel the heat with somebody" begon te zingen. Even later werd - nadat hij zijn liefde voor de zangeres in kwestie duidelijk had gemaakt - de "somebody" vervangen door 'Shania Twain'. Uiteindelijk werd het de Neighboursong om over te gaan in een ode aan allergieën, tot hij zich afvroeg hoe lang een mens met hetzelfde lied kan spelen. Het publiek kreeg meteen daarna een prachtige versie van 'You Are My Sister' te horen. En het mocht duidelijk zijn dat de zanger (zijn duetpartner op cd) Boy George niet nodig heeft om dit nummer geloofwaardigheid en sentiment te schenken. De stomende rocksong 'Fistful Of Love' dreunde daarna als een tegenwicht en stomende rocksong de AB door.
Tijdens de introductie van de band werd opnieuw de hulp van het publiek ingeroepen toen hij de drummer "vergat" en hem daarna extra in de verf zette door de hele zaal 'Harker Kindred' (de nogal psychedelische naam van de trommelaar) te laten meezingen. De hoogtepunten had Antony voor het einde bewaard. Eerst zette hij een zeer ingetogen 'Bird Guhl' in, om daarna 'Hope There's Someone' te laten uitbarsten in de hevige apotheose dat het nummer op cd al kent. Het concert eindigde met het zeer gesmaakte 'I Fell In Love With A Dead Boy' en 'Candy Says'.
Wie Antony niet kende, kreeg die avond de perfecte hongermaker. Wie hem reeds kende, kreeg waar voor z'n geld en bovendien een vrolijke Antony te zien die méér is dan de vleesgeworden tristesse. (12/11/2005)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten