Er zijn van die momenten waarop ik vloekend, m'n armen in de lucht gooiend, roep "Hoe is dat nu toch mogelijk?"… Wanneer een artiest bijvoorbeeld dankzij die weliswaar zuurverdiende aandacht de sprong van relatief onbekend naar gemeengoed maakt, en ik, egoïstisch als ik ben, 'mijn' artiest kwijt ben. Of wanneer recensies en airplay hardnekkig blijven ontkennen dat deze of gene artiest geen zak meer doet, tot uiteindelijk plots, als bij donderslag, de verzamelde pers de artiest in kwestie de hemel inprijst en dan op de koop toe doet alsof het eigenlijk nu pas kon…
In het voorjaar van 2004 kocht ik 'Back In The Circus' van Jonatha Brooke in een Gentse muziekzaak. Het was (en is) Brooke's vijfde solo-cd. Nu, twee jaar later, zie je te pas en te onpas recensies verschijnen waarin beweerd wordt dat deze cd eindelijk hier ook verkrijgbaar is… (m'n armen in de lucht gooiend: 'Hoe is dat nu mogelijk?'). Bij deze voel ik me graag geroepen om de dame en haar cd alsnog onder de aandacht te brengen.
Veel woorden wil ik aan het verleden niet vuil maken. De Amerikaanse beleefde zoals zovelen de lotgevallen van de hardwerkende en tegenslagen incasserende muzikant tot ze in 2001 met Steady Pull een in de lage landen niet totaal genegeerde cd afleverde. Deze verscheen hier zelfs met extra tracks in het Frans, wat bij wijlen wel zeer grappig was. Daarvoor had ze reeds drie studio-cd's en één liveplaat de markt opgezwierd. En twee jaar terug verscheen dus 'Back In The Circus', nu eindelijk ook hier verkrijgbaar.
Opener en titelnummer drijft op een zalige accordeon die door de computer is gehaald (Brooke maakt er geen geheim van dat ProTools haar 'nieuwe' speelgoed is), en een tekst die zeer letterlijk te interpreteren valt, maar daardoor misschien alle ruimte laat voor interpretatie. 'Better After All' is Brooke ten voeten uit: perfecte melodie, perfecte instrumentatie, perfecte stem, maar voor de betere luisteraar een bitcherige, naar een ex snerende tekst. 'Sleeping With The Light On' is een avondliedje dat zo zacht en schriel gezongen is dat het neurotisch wordt. Dienen we de, op 't eerste gehoor, brave piano en stem te volgen of moeten we eerder de wacko speelgoedpiano en dito percussie als leidraad nemen? Het maakt het er alleen maar boeiender op.
'Everything I Wanted' klinkt als een noodkreet van iemand die zo beheerst in elkaar zit, waardoor die luide roep om aandacht net weer géén steek houdt. Iets wat van deze cd in zijn geheel niet kan gezegd worden. Absoluut hoogtepunt is het met Eric Bazilian (The Hooters en Joan Osborne, remember?) geschreven 'Less Than Love Is Nothing'. Intro, strofe, strofe, refrein, brug, strofe, strofe, refrein, brug, brug extended, refrein, refrein on the run, outro. De stem gaat halverwege zo uit de bocht dat ze snikkend moet terugkeren. En dat alles op een drum'n'bass beat.
Voor het eerst op een solo-cd waagt ze zich aan een cover. En niet onverdienstelijk. Of de wereld nood had aan nieuwe versies van 'Fire And Rain' (James Taylor), 'God Only Knows' (The Beach Boys) en 'Eye In The Sky' (Alan Parsons), daar kan nog uren over gepraat worden, maar 't blijft een plezier om Brooke deze nummers naar haar hand, stem en stijl te horen zetten. Dit is dan ook geen gemakkelijke artieste, in die zin dat het geen achtergrondmuziek is. Het is muziek waarvoor, en zo heb ik het eigenlijk wel graag, moet gaan zitten en luisteren. Niets doen behalve luisteren en ontdekken. In dat opzicht is het luistermuziek, in alle andere is het circusmuziek: opwindend, bij momenten adembenemend, grappig en spannend, alles vakkundig geleid door een ringmeesteres die de teugels strak in handen houdt.
In het voorjaar van 2004 kocht ik 'Back In The Circus' van Jonatha Brooke in een Gentse muziekzaak. Het was (en is) Brooke's vijfde solo-cd. Nu, twee jaar later, zie je te pas en te onpas recensies verschijnen waarin beweerd wordt dat deze cd eindelijk hier ook verkrijgbaar is… (m'n armen in de lucht gooiend: 'Hoe is dat nu mogelijk?'). Bij deze voel ik me graag geroepen om de dame en haar cd alsnog onder de aandacht te brengen.
Veel woorden wil ik aan het verleden niet vuil maken. De Amerikaanse beleefde zoals zovelen de lotgevallen van de hardwerkende en tegenslagen incasserende muzikant tot ze in 2001 met Steady Pull een in de lage landen niet totaal genegeerde cd afleverde. Deze verscheen hier zelfs met extra tracks in het Frans, wat bij wijlen wel zeer grappig was. Daarvoor had ze reeds drie studio-cd's en één liveplaat de markt opgezwierd. En twee jaar terug verscheen dus 'Back In The Circus', nu eindelijk ook hier verkrijgbaar.
Opener en titelnummer drijft op een zalige accordeon die door de computer is gehaald (Brooke maakt er geen geheim van dat ProTools haar 'nieuwe' speelgoed is), en een tekst die zeer letterlijk te interpreteren valt, maar daardoor misschien alle ruimte laat voor interpretatie. 'Better After All' is Brooke ten voeten uit: perfecte melodie, perfecte instrumentatie, perfecte stem, maar voor de betere luisteraar een bitcherige, naar een ex snerende tekst. 'Sleeping With The Light On' is een avondliedje dat zo zacht en schriel gezongen is dat het neurotisch wordt. Dienen we de, op 't eerste gehoor, brave piano en stem te volgen of moeten we eerder de wacko speelgoedpiano en dito percussie als leidraad nemen? Het maakt het er alleen maar boeiender op.
'Everything I Wanted' klinkt als een noodkreet van iemand die zo beheerst in elkaar zit, waardoor die luide roep om aandacht net weer géén steek houdt. Iets wat van deze cd in zijn geheel niet kan gezegd worden. Absoluut hoogtepunt is het met Eric Bazilian (The Hooters en Joan Osborne, remember?) geschreven 'Less Than Love Is Nothing'. Intro, strofe, strofe, refrein, brug, strofe, strofe, refrein, brug, brug extended, refrein, refrein on the run, outro. De stem gaat halverwege zo uit de bocht dat ze snikkend moet terugkeren. En dat alles op een drum'n'bass beat.
Voor het eerst op een solo-cd waagt ze zich aan een cover. En niet onverdienstelijk. Of de wereld nood had aan nieuwe versies van 'Fire And Rain' (James Taylor), 'God Only Knows' (The Beach Boys) en 'Eye In The Sky' (Alan Parsons), daar kan nog uren over gepraat worden, maar 't blijft een plezier om Brooke deze nummers naar haar hand, stem en stijl te horen zetten. Dit is dan ook geen gemakkelijke artieste, in die zin dat het geen achtergrondmuziek is. Het is muziek waarvoor, en zo heb ik het eigenlijk wel graag, moet gaan zitten en luisteren. Niets doen behalve luisteren en ontdekken. In dat opzicht is het luistermuziek, in alle andere is het circusmuziek: opwindend, bij momenten adembenemend, grappig en spannend, alles vakkundig geleid door een ringmeesteres die de teugels strak in handen houdt.
(24/02/2006)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten