In 1995 bracht folkdiva Joan Baez de duettencd 'Ring Them Bells' uit. Tal van bekende en minder bekende vrouwelijke collega's schoven bij aan de live-tafel om met de Woodstock-legende op één podium te staan. Onder hen de hier totaal onbekende Dar Williams. Ze trad aan met haar zelfgeschreven ode aan Baez, 'You're Aging Well'. Het is een intiem en mooi moment op die cd. Dankzij dat moment kreeg Williams ook langs deze kant van de Atlantische Oceaan gelukkig een klein beetje airplay en aandacht. En tussen haar ondertussen 5 studiocd's, een live-cd en een samenwerking met Lucy Kaplansky en Richard Shindell (het covergroepje Cry Cry Cry) zitten parels waarmee Williams haar plaats binnen de cross-over folkscene heeft verzekerd.
Tien jaar na het duet met Baez brengt de voormalige toneel- en godsdienststudente 'My Better Self' uit. Zoals steeds een tekstueel in twee delen uiteenvallende cd. Steeds politiek geëngageerd, zingt Dar Williams zowel over de grote wereldproblemen als over de kleine, menselijke en alledaagse zaken. Met deze dertien nummers is het niet anders. Een wijziging is wel te bespeuren in arrangementen en zang. Zachter waar het er om vraagt en uit de pan snerend waar de tekst het eist.
Williams vliegt er meteen in met 'Teen For God', waarin ze de dwangneurotische religieuze tendensen bij (Amerikaanse) tieners op de korrel neemt. 'I'll Miss You Till I Meet You' is Williams zoals we haar graag horen. Eenzaam klinkend zonder sentiment, verslag uitbrengend van klein, menselijk verdriet, om uiteindelijk met beide voeten op de grond terug te keren naar de dagelijkse routine. Dit alles lijkt slechts een aanloop: de plaat komt pas echt op dreef bij het zesde nummer.
Bluesy gitaren en een koningskinderen-achtige tekst zorgen ervoor dat 'Two Sides Of A River' de aandacht van de luisteraar meteen weer beet heeft. Gesterkt door het funky trio Soulive mocht ze misschien hier de cd gestart hebben, want tijdens 'Empire' klinkt Williams zoals ze op haar meesterwerkje 'The End Of The Summer' klonk: aanklagend zonder belerend te willen zijn en zich verwonderend over de vanzelfsprekendheid van de alledaagsheid. 'Close To My Heart', 'Liar' en 'You Rise And Meet The Day' bevinden zich allen in diezelfde sfeer van onbeholpen vastberadenheid ensmall town life.
Ze waagt zich eveneens aan coverwerk. Het van Neil Young geleende 'Everybody Knows This Is Nowhere' is iets te frivool om te bekoren en klinkt eerder als een kermisdeuntje. Anders gaat het er aan toe tijdens Pink Floyds ondertussen kapotgecoverde 'Comfortably Numb'. Met Ani Di Franco als partner in crime maakt Williams er hier een dreigend 'laatste woorden'-spel van. Misschien eerder een b-kantwaardige cover, maar hoe dan ook zeker de moeite.
Uitmuntend is 'Beautiful Enemy'. Een betoging tegen nationalisme en kleinzieligheid die, dankzij het klokkenspel, het orgel én het strakke kinderkoor, herinneringen oproept aan het beginwerk van 10.000 Maniacs. De cd eindigt met één van haar beste nummers. 'The Hudson' kronkelt zich een weg naar de laatste seconde van de exact 50 minuten durende cd. Geruggensteund door Patty Larkin (wie anders kan helpen bij zo'n vloeiend Amerikaans onderwerp?) haalt Dar Williams op elk vlak het beste in zichzelf naar boven.
Dit is niet het beste werk van de Amerikaanse, maar het is een stap vooruit in vergelijking met de slabakkende twee voorvangers. Een interessantere producer zou dit werk waarschijnlijk naar een ietsje hoger niveau tillen, terwijl Stewart Lerman (bekend van o.a. Loudon Wainwright III) hier niet echt een lijn weet te trekken. Maar om de intelligente poëzie, de melodieën en de handvol sterke nummers blijft 'My Better Self' een beluistering en selectie waard. (15/11/2005)
Tien jaar na het duet met Baez brengt de voormalige toneel- en godsdienststudente 'My Better Self' uit. Zoals steeds een tekstueel in twee delen uiteenvallende cd. Steeds politiek geëngageerd, zingt Dar Williams zowel over de grote wereldproblemen als over de kleine, menselijke en alledaagse zaken. Met deze dertien nummers is het niet anders. Een wijziging is wel te bespeuren in arrangementen en zang. Zachter waar het er om vraagt en uit de pan snerend waar de tekst het eist.
Williams vliegt er meteen in met 'Teen For God', waarin ze de dwangneurotische religieuze tendensen bij (Amerikaanse) tieners op de korrel neemt. 'I'll Miss You Till I Meet You' is Williams zoals we haar graag horen. Eenzaam klinkend zonder sentiment, verslag uitbrengend van klein, menselijk verdriet, om uiteindelijk met beide voeten op de grond terug te keren naar de dagelijkse routine. Dit alles lijkt slechts een aanloop: de plaat komt pas echt op dreef bij het zesde nummer.
Bluesy gitaren en een koningskinderen-achtige tekst zorgen ervoor dat 'Two Sides Of A River' de aandacht van de luisteraar meteen weer beet heeft. Gesterkt door het funky trio Soulive mocht ze misschien hier de cd gestart hebben, want tijdens 'Empire' klinkt Williams zoals ze op haar meesterwerkje 'The End Of The Summer' klonk: aanklagend zonder belerend te willen zijn en zich verwonderend over de vanzelfsprekendheid van de alledaagsheid. 'Close To My Heart', 'Liar' en 'You Rise And Meet The Day' bevinden zich allen in diezelfde sfeer van onbeholpen vastberadenheid ensmall town life.
Ze waagt zich eveneens aan coverwerk. Het van Neil Young geleende 'Everybody Knows This Is Nowhere' is iets te frivool om te bekoren en klinkt eerder als een kermisdeuntje. Anders gaat het er aan toe tijdens Pink Floyds ondertussen kapotgecoverde 'Comfortably Numb'. Met Ani Di Franco als partner in crime maakt Williams er hier een dreigend 'laatste woorden'-spel van. Misschien eerder een b-kantwaardige cover, maar hoe dan ook zeker de moeite.
Uitmuntend is 'Beautiful Enemy'. Een betoging tegen nationalisme en kleinzieligheid die, dankzij het klokkenspel, het orgel én het strakke kinderkoor, herinneringen oproept aan het beginwerk van 10.000 Maniacs. De cd eindigt met één van haar beste nummers. 'The Hudson' kronkelt zich een weg naar de laatste seconde van de exact 50 minuten durende cd. Geruggensteund door Patty Larkin (wie anders kan helpen bij zo'n vloeiend Amerikaans onderwerp?) haalt Dar Williams op elk vlak het beste in zichzelf naar boven.
Dit is niet het beste werk van de Amerikaanse, maar het is een stap vooruit in vergelijking met de slabakkende twee voorvangers. Een interessantere producer zou dit werk waarschijnlijk naar een ietsje hoger niveau tillen, terwijl Stewart Lerman (bekend van o.a. Loudon Wainwright III) hier niet echt een lijn weet te trekken. Maar om de intelligente poëzie, de melodieën en de handvol sterke nummers blijft 'My Better Self' een beluistering en selectie waard. (15/11/2005)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten