Live - Madeleine Peyroux

De Roma, Borgerhout
14 oktober 2005

Tien jaar terug was er geen krant of tijdschrift die géén wervelende carrière voorspelde voor de toen 22-jarige Madeleine Peyroux. Jong, mooi en vooral blank, klonk ze toch als een oude zwarte blueszangeres die duidelijk de mosterd bij Billie Holliday en Bessie Smith had gehaald. Peyroux leek vriend en vijand van het genre te verbazen door haar rauwe, doorrookte en door drank gebroken stemgeluid. Ze bleek inderdaad een blitzcarriere aan te vatten door het 'soundmixen' van Billie tijdens een filmvoorstelling. En in 1996 bracht ze het wondermooie 'Dreamland' uit. Een verzameling blues- en jazzcovers die zowel hedendaags als uit-de-goeie-(maar dan de écht goeie)-doos klonk. Haar plaats aan het uitspansel der groten was verzekerd.
Maar zo snel als de ster Peyroux rees, zo snel leek ze verdwenen. Druk en stemproblemen zorgden voor een decennium stilte.
We schrijven 2005. 'Careless Love' wordt op de markt gezwierd. 'Got You On My Mind', een samenwerking met mondharmonicaspeler William Galison, verschijnt eveneens. And it's history repeating. Elk magazine prijst Madeleine de hemel in. Ze doet tweemaal ons land aan. Eén keer voor een zeer beperkt VRT-publiek, één keer tijdens 'Klinkers'. Ze verschijnt op nationale tv om het eindnummer in één van de Laatse Shows te verzorgen. Ze is terug.
Op 14 oktober 2005 concerteerde ze in een uitverkochte Roma in Borgerhout. Deze oude, halfgerestaureerde bioscoopzaal biedt een ideaal decor voor de rokerige nachtclubmuziek van Peyroux. En toch…
Met enige vertraging verschijnt de begeleidingsband op het podium. Stuk voor stuk gerenommeerde sessiemuzikanten. Peyroux gaat alleszins al niet in slecht gezelschao op stap. En dan verschijnt zij. Een ietwat frêle jonge vrouw. De band heeft 'Dance Me To The end of love' van Cohen en van Peyroux's laatste ingezet. De toon is gezet. Maar dan valt Peyroux in alsof ze vier maten te laat is. Even schrikken. Haar stem is dik in orde, maar de mix van instrumenten en vocalen zit niet compleet correct. Ze werkt zich zonder veel moeite (en dat is positief bedoeld) doorheen enkele nummers van 'Careless Love' en brengt nagenoeg drievierde van 'Dreamland'. Elk nummer krijgt eenzelfde behandeling: eerst passeert het gezongen deel de revue, daarna krijgt een muzikant z'n obligate solo cadeau, waarna nog één keer het refrein passeert. Slecht? Neen, helemaal niet, maar soms een beetje inspiratieloos. Dat de zaal te groot was om de muziek helemaal tot haar recht te laten komen, zal meegespeeld hebben. En toen Peyroux een grap maakte waar nagenoeg niemand mee lachte, jah, was dat ook niet de ideale toonzetter. De pauze was helaas ook al zo'n sfeerbreker.
Maar er vielen razendknappe momenten te rapen. Een prachtige versie van het sowieso fantastische 'Between the Bars' van Elliott Smith bijvoorbeeld. Peyroux die zich van bar tot bar sleept en de loomheid van de tekst perfect vocaal benadert. 'You're Gonna Make Me Lonesome When You Go', aangekondigd als "We'll do the Dylan song now", is op cd al een tour de force, live geraakt ze er evengoed mee weg. Het hoogtepunt was misschien wel 'J'ai deux amours', bekend van Josephine Baker, en het enige nummer dat na de eerste strofe al applaus kreeg. Zacht gezongen en vol melancholie. Peyroux heeft het vast en zeker, al was dat niet altijd even duidelijk in het complete concert.
Madeleine Peyroux blijft voor mij een geweldige zangeres en vertolker, maar geef mij op dit moment maar de cd's in plaats van de liveversie. Of 't zou live moeten zijn in bijvoorbeeld de AB-club. Of beter nog: de Hotsy Totsy in Gent. Da's een concertplaats waar ze zich haast thuis zou moeten voelen. Intiem, klein, rokerig, donker en goed voorzien van drank. Want zo klinkt ze ook. (22/10/2005)