'Cripple Crow' is de vierde cd van deze 24-jarige bard (een al te vaak gebruikte omschrijving voor een folkie singer-songwriter die zich sociaal en politiek weet te engageren, vooral dan van het soort met lange baarden en gebatikte kleren). Banhart is echter veel meer dan dat. Banhart is een vleesgeworden smeltkroes. Van stijlen, van invloeden, van emoties. Hij heeft op zijn drie voorgaande albums nooit zijn invloeden onder stoelen of banken gestoken en gaat deze keer nog net een stap verder.
De hoes laat bijna niets meer aan de verbeelding over en roept levendige herinneringen op aan 'Sgt. Peppers' en zowat elke psychedelische-crossover folkplaat uit de jaren zeventig. Een songtitel als 'The Beatles' draagt eveneens niet bij tot een geheel onbevooroordeelde beluistering. Maar al snel blijkt dat hier geen zoveelste XTC (tenslotte de beste Beatles Xerox) aan het stencilen is geslagen. Hier is een bloemist aan een ruiker begonnen met enkele zeer mooie, exotische bloemen. De referenties blijven echter talrijk. Banharts fascinatie voor Nick Drake was al te horen op eerder werk, maar tijdens openingsnummer 'Now That I Know' gaat hij wel heel ver. Als een volleerde stemmenimitator neuzelt Banhart zich een weg doorheen het nummer en mocht je niet beter weten, je zou denken dat er ergens op een stoffige zolder een verloren Drake nummer opgedoken was.
En over smeltkroezen gesproken… 'Santa Maria Da Feira' vliegt je meteen de oceaan over en dropt je in Zuid-Amerikaanse ritmes en sferen. En wanneer je goed en wel ondergedompeld bent, word je tijdens 'Heard Somebody Say' alweer meegevoerd naar Angelsaksisch grondgebied (denk aan een aardsere Perry Blake). 'Long Haired Child' laat de jonge muziekfreaks onder ons genieten van iets wat mogelijk Woodstock in vervoering zou gebracht hebben. Niet zo vreemd, want 'Cripple Crow' werd namelijk in die heilige rockplaats opgenomen. Zou zoveel jaar na datum die geest daar nog steeds ronddwalen?
22 nummers lang leidt Banhart je langs plaatsen en tijden waar de doorsnee singer-songwriter alleen maar van kan dromen. Zowel tijdens intieme nummers als de meer opgewekte songs. 'I Feel Just Like a Child' (bekijk de bijhorende video op http://www.xlrecordings.com/devendrabanhart onder de 'catch up'-sectie) is pure en beatloze feestmuziek. 'Chinese Children' is zelfs met zijn repetitieve teksten grappiger dan wat er op de meeste tv-zenders te zien is. 'Some People Ride the Wave' is muziek die Randy Newman en Rufus Wainwright zouden vervaardigen terwijl ze samen stille films bekijken (schotel mij die omschrijving voor en ik weet bij god niet wat ik me er moet bij voorstellen, maar zo klinkt het echt! Echt!).
Op deze cd ook heel veel verwijzingen naar dieren en kinderen. Alsof Banhart een kinder-cd voor volwassenen gemaakt heeft, maar dan wel een steengoede. Hij heeft dan ook eigenlijk niets meer te bewijzen, z'n sporen heeft hij al lang verdiend. En toch blijft hij bij elke plaat het experiment opzoeken en, vooral, verbazen. Deze nieuwe blinkt uit in meer melodie en diversiteit. Wie Devendra Banhart nog moet leren kennen, kan dan ook best hier beginnen.
De kans dat je tegen de man (z'n naam dan) aanloopt, is groot, want naast zijn eigen projecten figureert hij ook op andermans cd's. Geen namedropping hier, je vindt ze vanzelf wel als je even alert bent. De enige valse noot is (alweer) het artwork. Zo mooi gemaakt en verzorgd Banharts hoezen zijn, zo onontcijferbaar zijn ze ook. Wie van de credits iets wil opsteken, moet noodgedwongen elders op zoek. Maar wat verwacht je anders van een man die drijft op zijn enigmatische persoonlijkheid? Een uiterst kleine smet op een anders vlekkeloos blazoen, want 'Cripple Crow' zal eind 2005, begin 2006 vast en zeker in menig eindejaarslijstje te vinden zijn. (19/10/2005)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten