In 1995 bracht folkdiva Joan Baez de duettencd ‘Ring Them Bells’ uit. Tal van bekende en minder bekende vrouwelijke collega’s schoven bij aan de live-tafel om met de Woodstock-legende op één podium te staan. Onder hen de hier totaal onbekende Dar Williams. Ze trad aan met haar zelfgeschreven ode aan Baez, ‘You’re Aging Well’. Het is een intiem en mooi moment op die cd. Dankzij dat moment kreeg Williams ook langs deze kant van de Atlantische Oceaan gelukkig een klein beetje airplay en aandacht. En tussen haar ondertussen 5 studiocd’s, een live-cd en een samenwerking met Lucy Kaplansky en Richard Shindell (het covergroepje Cry Cry Cry) zitten parels waarmee Williams haar plaats binnen de cross-over folkscene heeft verzekerd....
Met vorige paragraaf startte ik drie jaar terug de review van 'My Better Self' op Digg. Nu, drie jaar verder is de opvolger Promised Land op de wereld losgelaten. En het is makkelijk wegdromen bij nieuw werk van de Amerikaanse, makkelijk om superlatieven te gebruiken, maar deze cd is beter dan de vorige, zowel als geheel, als in composities.
Opener It's Alright laat er geen twijfel over bestaan, Williams is in goede doen, pompt het nummer vol ritme en zingt met haar eigen geworden frêle ingetogen woede. Ook hier opnieuw, zoals zo vaak in haar carrière, laat ze een ogenschijnlijk simpele lyric het geheel dragen. Ogenschijnlijk simpel, want Dar Williams is een meester in symantische spielerei...
Nog een aantal keer haalt ze de Americanarock naar boven, steevast pompende nummers die door de tekstuele inhoud toch beklijven, zoals in het pijnlijk mooie Troubled Times; (Maybe one day soon/It will all come out/How you dream about eachother sometimes/With the memory of/How you once gave up/But you made it trough the troubled times). Een duet met Suzanne Vega (Go To The Woods) maakt het verloederende milieu-anthem behoorlijk dynamisch, de twee stemmen passen trouwens perfect op en bij elkaar. Hoogtepunt in de rockende afdeling is Buzzer, stomende zanglijn, oneindig veel tekst, en een razende Dar die haar woede in een vrolijk nummer steekt.
Dar Williams is echter een kei in breekbare luistermuziek, waarin ze de kleine onvolmaakte menselijkheden uitvergroot en die in hun waarde laat. Holly Tree en The Tide Falls Away halen de sfeer van February, I Had No Right & The Mortal City opnieuw naar boven en beklijven meteen.
Ze overtreft zich echter op Book Of Love, waarin ze angstig met breekbare stem een jazzy instrumentatie probeert te volgen; Love becomes a temple and we began to fear/that an unfeeling oracle will say, "You did come near,/But you're not welcome here.". Hetzelfde effect verkrijgt ze in het stilmakende You Are Everyone.
Meestal is er op een Williams cd een of andere cover te vinden. Deze keer gaat ze voor het door haar leraar (Stephen Trask) geschreven Midnight Radio uit de rock musical Hedwig and The Angry Inch. Haar onderkoelde versie kan minstens rechtstaan naast het origineel, zoniet het overtreffen als het over op zichzelf overlevende nummers gaat.
Dar Williams heeft met 'Promised Land' een parel afgeleverd die me onwillekeurig aan 'A Few Small Repairs' van Shawn Colvin deed denken. Niet zozeer de stijl of muziek, maar als Williams nu eindelijk eens de aandacht kreeg die ze verdient, dan zou dit hier wel eens haar doorbraakcd kunnen worden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten